Συγχρονισμός

 

Photo: Gidon Pico (Pixabay)

Στέκει ο ήλιος στου κόσμου το ταβάνι 

και η γη συγχρονίζει του στίχου τις ριπές

τα θηρία βγάλαν ακριβό φιρμάνι

για ένα έγκλημα τόσο ειδεχθές

του ερέβους αγκαθωτό στεφάνι.

Τρέχει ο χρόνος στην Αχερουσία

με ώρες πληρώνουν οι νοικάρηδες οβολό

τα χέρια τους φτιάχνουν μια περιουσία

οι ίδιοι στερούνται έναν πακτωλό

που να βρουν οι ώμοι σωτηρία.

Τι μολογάει η νύχτα στους σπονδύλους

που τους μισθώνουν οι αργυραμοιβοί

κανείς δεν ξέρει από τους υπαλλήλους

χώμα ρίχνουν στην αλμυρή πληγή

καλπάζουν σε ξένους παραλλήλους. 

Ένα τραγούδι τους δαίμονες κοιμίζει

και ένα άλγος διαβρώνει τα φτερά

μα μια σημαία ακόμα ανεμίζει

στου Σουλίου τα ψηλά βουνά

 η πέτρα σπίθες αναβλύζει.

Στους διαδρόμους του κόσμου

Photo: Angelo Duranti (Pexels) 

 Στους διαδρόμους του κόσμου 

ο κλοιός σφίγγει,

οι φωνές στάζουν, 

ποτίζουν τα πλέγματα

και δυο χιλιάδες αφορμές φτιάχνουν γκρεμούς

όπου ο νους μετράει τον χρόνο του.

Στους διαδρόμους του κόσμου, 

σα να είμαστε άλλοι κοιτιόμαστε,

οι ποινές δεν μειώνονται

ενώ οι ιδιοκτήτες μετρούν στα περβάζια

τα καράτια της χρυσής θηλιάς τους. 

Πόση συννεφιά χρειάζεται

πόσες προσευχές, 

πόσα σήμαντρα να χτυπήσουν 

 και πόσες συμβουλές

για να καρπίσουν τα καλύβια;

Στους διαδρόμους του κόσμου

μισά τα βράδια,

ξαπλώνουν οι αρχάριοι

και οι συγγενείς χαράσσουν στα ξύλα

κατατοπιστικές εικόνες του μέλλοντος.

Ένα περιστέρι

 

Nahid Sheikh (Pixabay)

Ένα περιστέρι που από ψηλά θωρεί

θέλει κάτι να  πει για τον κόσμο.

Λυπάται  για τα όνειρα 

που πληρώνουν χαράτσι 

στη στοιχειωμένη κουστωδία,

από τη δύση ως την ανατολή.

Βλέπει το άθλιο κονκλάβιο 

να λιάζει τον εγωισμό του

και πληγώνεται

από τον τόκο που του καταβάλλουν

οι πληβείοι

για τα δώρα του κόπου τους.

Ένα περιστέρι που πετά για αλλού

κουβαλά το φορτίο της σκέψης μας

της επιθυμίας μας 

για μια ανέμελη αγκαλιά

μακρυά από τη μπρούτζινη στρίγκλα

που χολώνει τα φτερά του ζωντανού.

Κρατάει κλαδί ελιάς 

κι ένα κάτοπτρο  για να φωτίζει τον δρόμο

όσων τιμούν τα όνειρά τους και 

τρέφουν έρωτα 

για τη γλυκιά ραστώνη 

που ο άτιμος κουρνιαχτός

κρατά φυλακισμένη.

Αποχαιρετισμός

 

Photo:Engin Akyurt (Pixabay)

Μη ζητάς να μείνεις άφησέ με

φύγε μακριά μου άκουσέ με.

Σπέρνουν ανέμους πάνω στην πνοή μου

θα θερίσουν θύελλες

μη φλυαρείς άλλο μαζί μου.

Στις θάλασσές μου σ' έμαθα να κολυμπάς

στα βουνά μου προς τα πάνω να κοιτάς

και στα στενά μου ν’ αγαπάς, να μην πτοείσαι.

Στις σπηλιές μου σ' έμαθα να ερευνάς

στην αγκαλιά μου τι θα πει από έρωτα να αγρυπνάς

να αγαπάς, να ευλογείσαι

Μια λέξη μόνο τώρα: Aγνόησε με

στις αναμνήσεις σου αν θέλεις κράτησε με.

Με των σφαγίων τα αίματα χαράζουν το κορμί μου

φύγε να σωθείς

κράτησε την ψυχή μου.