Παράξενο δεν είναι

Βυθίζονται τα όνειρα στο πρέπει

ληγμένα ελιξίρια συρρέουν

της αγοράς το χέρι διαπρέπει

τα σύμβολα πια δεν ενδιαφέρουν.

 

Τα άσματα απελάθηκαν για πάντα

το έλλειμμα των ήχων σ’ αρρωσταίνει

εκδίκηση δεν παίρνει η μπαλάντα

το έπος σταματά και περιμένει.

 

Παράξενο δεν είναι που κρατάω

του χρόνου την αδήλωτη αχτίδα

τα εσώψυχα του κόσμου ξεπερνάω

αρνούμαι ότι αυτό το μέλλον είδα.

 

Γεράσανε τα αίσχη στις γαλέρες

τ’ ανθρώπινο κουφάρι ξεπουλιέται

σιωπήσαν’ οι περήφανες φλογέρες

το χρέος του θανάτου δεν ξοφλιέται.

 

Ο ήλιος ατιμάστηκε απ΄το αίμα

οι άνεμοι το σώμα δεν αγγίζουν

κανέναν δεν παρηγορεί το ψέμα

αδιάφορα τα άρματα σφυρίζουν.

 

Παράξενο δεν είναι που κρατάω

του χρόνου την αδήλωτη αχτίδα

τα εσώψυχα του κόσμου ξεπερνάω

αρνούμαι ότι το μέλλον είδα.

 

Τα χείλη της με φίλησαν

 

luizclas_pexels

Τα χείλη της με φίλησαν

ανέτειλε ο ήλιος

ένας αέρας φύσηξε

τραντάχτηκε η υφήλιος.

Τα χείλη της με φίλησαν

ανθίσανε οι κήποι

τα δέντρα ταλαντεύτηκαν

από το καρδιοχτύπι

Τα χείλη της με φίλησαν

τον έλεγχο έχω χάσει

όλους τους νόμους της λογικής

έχω παραβιάσει.

Τα χείλη της με φίλησαν

τ΄ όνειρα ζωντανέψαν

βγάλανε φύλλα οι μυγδαλιές

οι ελπίδες επιστρέψαν.

Εγώ πατρίδα μου

Flo Maderebner_pexels

 

Οι ήχοι ενός γέλιου μανιακού από κακόβουλα χείλη

"Είθε στην κόλαση να καεί η ψυχή του ονειροπόλου

Εκεί πηγαίνουν όλοι τους αυτοί οι αιθεροβάτες

Που τη φενάκη κυνηγούν ενός κοσμοειδώλου".

Μα η ζωή με οράματα είναι ζωή ωραία

σε οδηγεί σε θάλασσες και σε καινούργιους κόσμους

χωρίς αλυσίδες και λουριά χωρίς κλειδαριές και κόμπους

όλα να γίνονται διαυγή μες τους γεμάτους δρόμους.

Και ποιοί είναι άλλωστε όλοι αυτοί οι τιμητές των πάντων

που σα βδέλλες αιμομυζούν το κορμί αλλά και το πνεύμα

κρατούμενο με θέλουνε στο βρωμερό τους βάλτο

και σ' ένα ψηφιακό κελί να υπηρετώ το ψέμα.

Μα εγώ πατρίδα μου καλή αγαπημένη πατρίδα

τυλίγομαι με τον γαλανό απέραντο ουρανό σου

αετός που πετάει γίνομαι περήφανα στο μέλλον

ξεσκίζοντας με τα νύχια μου το άθλιο χιτώνιό σου.

Αυτό που σου φορέσανε οι βάναυσοι προικοθήρες

που ξεπουλούν τα πλούτη σου για να αποθησαυρίσουν

βασανισμένους κυνηγούν και τους ληστές παινεύουν

μα τα φτερά μου δεν μπόρεσαν ακόμα να εκποιήσουν.

Είν' τα φτερά μου μια αγκαλιά για εκείνους τους αγνώστους

που ολημερίς ιδρώνουνε σ΄ ελεεινές γαλέρες

σ' αυτούς ανήκεις πατρίδα μου και όχι στους χρυσοθήρες

αίμα με δηλητήριο σου στάζουν οι εθνοπατέρες.

Χέρι φθινοπωρινό

Delcho Dichev_pexels

 

Άνεμοι ψυχροί θα έρθουν

τα πουλιά μεταναστεύουν

οι ημέρες μας μικραίνουν

τα σκοτάδια επιστρέφουν.

Χέρι φθινοπωρινό

αγέρι μελαγχολικό

και τα φύλλα κοκκινίζουν

προς το χώμα ανεμίζουν.

Επιθυμώ να περπατήσω

στη γη που μεταβάλλεται

τους σωρούς των φύλλων να μυρίσω

σε νοτισμένα εδάφη να βαδίσω.

Με το βλέμμα του χειμώνα

σύντομα θα συναντηθώ...

μα σε νάρκη δεν θα πέσω

όρθιος θα κρατηθώ.

Χέρι φθινοπωρινό

παγετού δηλωτικό

κι ο χειμώνας περιμένει

με μια λάμψη αναμμένη.

Μέσα στου μυαλού τη δίνη

αναμνήσεις τριγυρίζουν

προκαλούνε θλίψης ρίγη

την ατμόσφαιρα φορτίζουν.