Λεύκανση

Photo: Zaksheuskaya (Pexels) 

 

Στα μικρά καλύβια ζεστές διαμονές κυλούν υπνωτισμένες

κοινόβια δείπνα ερμηνεύουν των χρησμών το νόημα

και η φυσαρμόνικα επενδύει στου βοριά το αγέρι

για να ξεκλειδώσει τη βαριά σκιά που θλίβει

τους μονογενείς φίλους.

Μια ευχή δονεί την ατμόσφαιρα

το λαβωμένο πείσμα να φωσφορίσει

και η αγάπη να μην ξοφλήσει

με του καιρού το ξεθάρρεμα.

Ξεχνιέται η φθορά όταν ο νους πασχίζει

΄τους κάμπους των ονείρων να φωτοβολήσει

ενώ το συννεφάκι καμπουριάζει

πάνω στον ξεπαγωμένο ουρανό

Τα μικρά ραβασάκια έτοιμα να ταξιδέψουν

με καράβια να πετάξουν και να αγγίξουν

το φως που ανάποδα ακούγεται

πάνω από τον αλμυρό αμάραντο.

Τσουλάει η νύχτα και νιώθει τη βροχή

να παινεύεται ξεπλένοντας τα ανθισμένα κλαδιά.

Η άνοιξη απλώνει την πτυχή της

ας ραντίζει ο ουρανός τα χαρτάκια.

Η πυξίδα μοτίβο δεν άλλαξε.

Στα μικρά καλύβια η καλή καρδιά παραμένει ξύπνια

και το φως συντονίζει τα αντίδοτα.

Ο ψεύτης σταματά να καυχιέται.

Τα τεχνάσματα του τενόρου

δεν μπορούν να απλώσουν το πέπλο τους.

Όλα γίνονται τόσο άσπρα.

Κόπωση

 Photo:Lukas Rodriguez (Pexels) 

Σώμα κινούμενη αψίδα

της μοναξιάς κοιτίδα

που κλαίει κι όταν γελά.

Τρέμουν τα γόνατα απ’ τον κόπο

τα σφάλματα στον θώκο

σταυρώνουν την καρδιά.

Σκάνε τα ωράρια πονάνε

οι λογιστές μετράνε

διαθέσιμα κελιά.

Πρόοδος, ιπτάμενα τα τρένα

απ΄ την ψυχή βγαλμένα

κόσμου που αγκομαχά.

Φτάνει το πλήρωμα του χρόνου

το τέλος του οξυγόνου

τα λόγια περιττά.

Πνέουν οι άνεμοι συρρέουν

και οι ευχές εκπνέουν

τα όνειρα θολά.

Κι εσένα τα μάτια σου σπινθήρες

δεν πίστεψες στις μοίρες

ούτε και σε στοιχειά.

Δωσ’ μου απ΄ την αναπνοή σου

η εγκάρδια κραυγή σου

στα πέρατα ορμά.

 

Κύκλος σιωπής

Photo: JL G Pixabay 

 

Άδειες καρέκλες

τ’ αγάλματα κάθισαν.

Κύκλος  σιωπής.

Την σήψη βγάλαμε,

μες από την λάμψη της .

Κι αυτή ούρλιαξε.

Οι σκέψεις 

κατοίκησαν

στους μίσχους της σιωπής.

Οι φωνές του Έρεβους

εξόριστες δονούν

μέσα στη βουβή πηγή

του Πύργου.

Τα αερικά χάθηκαν

στη θέα της Φροσύνης.

Και η Αλκυόνη σαν 

περιστέρι πέταξε.

Μέσα μας δονεί

η θλίψη της Φροσύνης.

Η θλίψη της ραγισμένης ύπαρξης

στην απούλητη καμπή.

Αυτή λεηλάτησε τη σκέψη μας.

Κύκλος σιωπής.

Ομολογία φοβικού συνδρόμου

Photo: Pete Linforth - Pixabay 

Ομολογία φοβικού συνδρόμου

γύψο ετοιμάζουν για της καρδιά μας τα ρεφρέν

με πλέγμα φράξανε τα πέρατα του δρόμου

σαρώνουν το πλήθος το συγκεντρωθέν

ευφραίνονται από το στένεμα του νόμου

το κτήνος εξαπολύουν έμπροσθεν

Αυτό που δεν μπόρεσαν να χωνέψουν

είναι η σεμνότητα του ουρανού

στο φως του που δεν καταφέραν να στερέψουν

αποπληξία παθαίνουν στεριανού

στη θάλασσα όταν τον ταξιδέψουν

με πλοίο Ειρηνικού ωκεανού.

Και όταν τα φορτία κοκαλώσουν

στου λιμανιού την άπραγη γραμμή

τα σύγκρυα τους που να εκτονώσουν

και πώς να εμπεδώσουν τη σιγή

τα μάτια τους έτοιμα να βουρκώσουν

όταν ξερνάνε τ’ αφέντη τη χολή

Και όσοι για τη μοιρασιά φωνάζουν

ότι τη θέλουνε πιο δίκαιη

αντίπαλους μνηστήρες ξαναδικάζουν

σα δικαστές ακριβοδίκαιοι

και τα τραγούδια μας κρυφά αποδοκιμάζουν

ως μια πράξη αυτοδίκαιη.

Δυναστικές τιμές ενορχηστρώνουν

στο όνομα βωμολόχων ευεργετών

αλλά αν τους πεις και τίποτα θυμώνουν

και με ένα κυνήγι θαμμένων σκελετών

αμέσως αρχίζουνε να ξεσπαθώνουν

σε έναν ρόλο στημένων συρφετών.

Οι δουλευτές κρατήσανε τους κάβους

και οι μηχανές δεν πήρανε μπροστά

ποτέ τους δεν ζηλέψανε τους σκλάβους

τέτοιους ζητάνε τα αφεντικά

σ’ ομολογία φοβικού συνδρόμου

εξαναγκάστηκαν τα αρπαχτικά.

Και η δικιά μας η μεγάλη αγάπη

καλύβια χτίζει με όνειρα κλαδιά

γραμμένα στης ιστορίας το κιτάπι

στοιχειώνουν των κονδυλοφόρων τη λαλιά

για καθεστώς μιλούν γεμάτο λάθη

και τ' απορρίπτουνε πολύ φανατικά

Resistance

Photo: Engyn Akyurt (Pixabay)

Τη ματιά σου βυθίζεις στις φλόγες

που οι κράχτες με καμάρι ανάβουν.

Δεν ποντάρεις στα παλιά κονκλάβια

με τ’ αγιασμένα γένια.

Αυτά τον σατράπη ανασύρουν

και τον θρίαμβό του εφευρίσκουν.

Τα χυμένα σπλάχνα δεν σε πτοούν.

Από το πένθος σου αστράφτεις.

Mε βαλσαμωμένες εικόνες γελοιογραφείς.

Κρυφά, μακριά από τα φώτα.

Τη δίψα σου κρύβεις για ρόδι και για λάδι.

Δεν σκορπιέσαι στα προεόρτια.

Στο μυαλό σου καθηλωμένο έχεις ένα άρμα.

Αυτό που κύλησε και σφαγίασε.

Οι χασάπηδες θριάμβευσαν.

Αλλά δε σε βρήκανε.

Κι ας πάτησαν το είδωλό σου.

Κανείς δεν μπορεί να σπείρει τη φήμη

στο νου σου.

Ακόμα πάλλεσαι όπως το δέντρο.

Το ‘χεις συνήθειο να ζώνεσαι

το φως του παραδείσου.

Το πικρό του φάσμα.

Δεν βαρύνεσαι με το πταίσμα της ευχής,

όπως οι δυστυχείς

που σαν πιόνια συνδέονται με τον εχθρό.

Στα στήθια σου ραμμένη

τέρψη γλυκιά

στεγνή σαν Παναγιά

στο κάδρο καθισμένη.

Το φιλί σου πονάει.

Το ίδιο και τα πρωτοβρόχια των ματιών σου.

Πολιτεία

Photo: Dziana Hasanbekava (Pexels) 

Ανθίζει ο ουρανός  

τη δίκαιη μοιρασιά ετοιμάζει.

Το ίδιο και η ξηρά και η θάλασσα.

Στης πολιτείας το άσπρο χαλικάκι

θάφτηκαν ο βασιλιάς και ο σατράπης.

Το κεντρί τους στο ατσάλι έμεινε.

Να στάζει το φαιδρό δηλητήριο που αχρηστεύτηκε.

Ο ανεμοδείκτης φιλοξενεί το αεράκι που η ακακία ψύχει.

Τα κρυφά του διοξείδια έπνιξαν το αηδιασμένο χωριό.

Οι ίσκιοι ζυγίστηκαν και έμειναν πίσω.

Χρειάστηκε να σφαδάσουν τα σπλάχνα

και να στάξει έρωτας.

Με τη νύχτα συντροφιά και την οργή του δαίμονα

η πολιτεία απαγγέλει τον πόθο της για ένα ταξίδι

χωρίς επιστροφή.

Για ένα ταξίδι ζωής και όχι θανάτου.

Ζύγισε ο δήμιος το στοιχειό του και μετοίκησε.

Η τρομακτική του όψη σαν συνάχι έτρεξε.

Ο πυροβολημένος αριστοκράτης απ’ έξω κλειδώθηκε

και χαρακώθηκε στη γωνιά που αποσχίστηκε από τον καθρέφτη.

Η πολιτεία ενθουσιασμένη

δεν ξεγελά πλέον τον εαυτό της.

Χαζεύει τα σκυλιά της και το λιβάδι της

κάτω από το διωγμένο παλάτι.

Τι ανακούφιση να κουβαλάς μόνο τον εαυτό σου .