Τυφώνας στο Ιλινόις

 

Μοιραία βάρδια στην κόψη του τυφώνα

οι επιστάτες μετράνε κεφαλές

να μην ξεφύγει κανείς από τα συντρίμμια

βγήκαν τ’ αγρίμια

απ’ τις καταπακτές.

Άλλοθι  ακλόνητο  “πνεύμα των Χριστουγέννων”

με  αυτοκτονία να μοιάζει ο σκοτωμός

σειρήνα σήμανε κανένας δεν ακούει 

άτιμο χούι

να βγει ο λογαριασμός.

Πρόσωπο άχρωμο σαν το νερό της λάντζας

δεν το φαντάστηκες αυτό το φονικό 

ούτε μία μέρα δεν κράτησε ο πόνος 

και ο νέος φόνος 

δεν είναι μυστικό.

Χτυπάει γρήγορα η καρδιά μέσα στη νύχτα 

ανεμοστρόβιλος ρουφάει την πνοή

στάζει ο ιδρώτας πάνω από το μνήμα 

κανένα κρίμα 

σε τούτη δω τη γη.

Στο Ιλινόις έργο χιλιοπαιγμένο

συνήθεις ύποπτοι φαντάσματα γνωστά

στο παραμύθι απλά χάθηκε ο δράκος

φτιάχτηκε ο τάφος

σ’ απόμερη γωνιά.

Η σφαγή των νηπίων

 

Τρεις δυναστείες ζήσαμε σε τόπο ρυπαρό κρυμμένοι αρχιτέκτονες δαιμόνιοι ακροβάτες ζητάνε εξιλέωση στου Ηρώδη τον Ναό και τις στιγμές μας σφάζουνε με αίσχη και απάτες.

Το βρέφος επικήρυξαν πριν κλάμα ακουστεί έμμονη ιδέα τους έγινε όνομα ξεχασμένο μια προφητεία τους στοίχειωνε βγάλανε διαταγή απρόσμενη όμως η ζωή φουντώνει το σβησμένο.

Το άστρο έμεινε κρυφό την αποφράδα νύχτα χαθήκανε στο πέλαγο παιδιά αλλά και μανάδες μα βγήκε στο παράθυρο χαιρέτησε η Εβίτα θαμμένες συνεχίσανε τον δρόμο οι Τρωάδες.

Όλον αυτόν τον σπαραγμό κάποιος βαθιά ακούει δεν χάνεται ο αναστεναγμός, τα εξαντλημένα χέρια σκάβουν στο μισοσκόταδο ο πόθος κρυφακούει δεν έχουνε επιστροφή του μέλλοντος τα ασκέρια.

Επτά αιώνες περάσαμε σε έρημο πλατιά τίποτα δεν γνωρίζαμε για τον προορισμό μας κρατήσαμε τον φόβο μας κρυμμένο για μετά τις φουσκωμένες θάλασσες φέρνουμε στο μυαλό μας.

Αγώνα δρόμου δίνουμε με άτιμα δεσμά προαίσθημα εξολόθρευσης κυριεύει την ψυχή μας μα μια κόκκινη χροιά νικάει τη σκουριά κι ας είναι όλο το βίωμα πέρα από τη λογική μας.

Έξοδος

 Την ίδια εποχή

που οι σφαίρες σκοτώναν

μια φωνή σιγανή

να ρωτάει γιατί

και όταν στη γη

οι ζωντανοί ανταμώναν

με μια πνοή

προσπερνούσε η στιγμή.

Με αυτή τη σειρά

οι αιώνες περνούσαν

δεν ξέρω πολλά

αυτά μου λέει η καρδιά

και μια σκιά

όλα τα χείλη φιλούσαν

δεν ήταν παρά

οφθαλμαπάτης γωνιά.

Την ίδια εποχή

οι ματιές δεν γυαλίζαν

ένα βλέμμα καρφί

σε υπνηλίας σκηνή

και ήσουν εκεί

όταν οι φόβοι θερίζαν

κρατούσες σπαθί

σε μια φωλιά μυστική.

Χωρίς διαφυγή

η ιστορία κυλούσε

ώσπου να μπει

η σπίθα στο κελί

στη φυλακή

πλέον ασφυκτιούσε

έτσι η ζωή

από σχισμάδα θα βγει.

Την ίδια εποχή

οι γραμματείς αφηνιάζαν

ειρωνεία χολή

να στάζει η φωνή

χωρίς αφορμή

οι φαρισαίοι ουρλιάζαν

για να μείνει κρυφή

η “έξοδος” αυτή.

Ηλεκτρισμένο βλέμμα

 

Ηλεκτρισμένο βλέμμα στον καθρέφτη
ξορκίζει αναμνήσεις παιδικές
χρειάζεται ένα φως που θα προέλθει
από φθορίου λάμπες δανεικές
για να μπορέσει σε κόσμους να κατέλθει
της ύπαρξής του άβατες στοές.

Και όταν φτάσει τον αιώνιο φόβο
θα αντικρίσει μια κρίσιμη στιγμή
ένα σενάριο σε κόμικ διαβασμένο
μια τραγωδία πέρα από τη λογική
αυτή που οι εφιάλτες του ξυπνήσαν
ηλεκτρισμένο βλέμμα στο γυαλί.

Αυτή λοιπόν η άτιμη η φάρσα
της ιστορίας δύναμη γυμνή
των δουλευτών εκδίκηση κι ανάσα
θα κρίνει την αιώνια ροπή
ασύμμετρα περάσματα του κόσμου
μέσα στου χρόνου την άστατη ρωγμή.

Εξήγηση να δώσουν δεν μπορούνε
με όλη την ψυχρή τους λογική
και όσες έρευνες να διεξαχθούνε
με βάση τη σκέψη την επαγωγική
ηλεκτρισμένο βλέμμα δεν θα δούνε
όσοι πεθαίνουν αιώνες στη χλιδή.