Τυφώνας στο Ιλινόις

 

Μοιραία βάρδια στην κόψη του τυφώνα

οι επιστάτες μετράνε κεφαλές

να μην ξεφύγει κανείς από τα συντρίμμια

βγήκαν τ’ αγρίμια

απ’ τις καταπακτές.

Άλλοθι  ακλόνητο  “πνεύμα των Χριστουγέννων”

με  αυτοκτονία να μοιάζει ο σκοτωμός

σειρήνα σήμανε κανένας δεν ακούει 

άτιμο χούι

να βγει ο λογαριασμός.

Πρόσωπο άχρωμο σαν το νερό της λάντζας

δεν το φαντάστηκες αυτό το φονικό 

ούτε μία μέρα δεν κράτησε ο πόνος 

και ο νέος φόνος 

δεν είναι μυστικό.

Χτυπάει γρήγορα η καρδιά μέσα στη νύχτα 

ανεμοστρόβιλος ρουφάει την πνοή

στάζει ο ιδρώτας πάνω από το μνήμα 

κανένα κρίμα 

σε τούτη δω τη γη.

Στο Ιλινόις έργο χιλιοπαιγμένο

συνήθεις ύποπτοι φαντάσματα γνωστά

στο παραμύθι απλά χάθηκε ο δράκος

φτιάχτηκε ο τάφος

σ’ απόμερη γωνιά.

Η σφαγή των νηπίων

 

Τρεις δυναστείες ζήσαμε σε τόπο ρυπαρό κρυμμένοι αρχιτέκτονες δαιμόνιοι ακροβάτες ζητάνε εξιλέωση στου Ηρώδη τον Ναό και τις στιγμές μας σφάζουνε με αίσχη και απάτες.

Το βρέφος επικήρυξαν πριν κλάμα ακουστεί έμμονη ιδέα τους έγινε όνομα ξεχασμένο μια προφητεία τους στοίχειωνε βγάλανε διαταγή απρόσμενη όμως η ζωή φουντώνει το σβησμένο.

Το άστρο έμεινε κρυφό την αποφράδα νύχτα χαθήκανε στο πέλαγο παιδιά αλλά και μανάδες μα βγήκε στο παράθυρο χαιρέτησε η Εβίτα θαμμένες συνεχίσανε τον δρόμο οι Τρωάδες.

Όλον αυτόν τον σπαραγμό κάποιος βαθιά ακούει δεν χάνεται ο αναστεναγμός, τα εξαντλημένα χέρια σκάβουν στο μισοσκόταδο ο πόθος κρυφακούει δεν έχουνε επιστροφή του μέλλοντος τα ασκέρια.

Επτά αιώνες περάσαμε σε έρημο πλατιά τίποτα δεν γνωρίζαμε για τον προορισμό μας κρατήσαμε τον φόβο μας κρυμμένο για μετά τις φουσκωμένες θάλασσες φέρνουμε στο μυαλό μας.

Αγώνα δρόμου δίνουμε με άτιμα δεσμά προαίσθημα εξολόθρευσης κυριεύει την ψυχή μας μα μια κόκκινη χροιά νικάει τη σκουριά κι ας είναι όλο το βίωμα πέρα από τη λογική μας.

Έξοδος

 Την ίδια εποχή

που οι σφαίρες σκοτώναν

μια φωνή σιγανή

να ρωτάει γιατί

και όταν στη γη

οι ζωντανοί ανταμώναν

με μια πνοή

προσπερνούσε η στιγμή.

Με αυτή τη σειρά

οι αιώνες περνούσαν

δεν ξέρω πολλά

αυτά μου λέει η καρδιά

και μια σκιά

όλα τα χείλη φιλούσαν

δεν ήταν παρά

οφθαλμαπάτης γωνιά.

Την ίδια εποχή

οι ματιές δεν γυαλίζαν

ένα βλέμμα καρφί

σε υπνηλίας σκηνή

και ήσουν εκεί

όταν οι φόβοι θερίζαν

κρατούσες σπαθί

σε μια φωλιά μυστική.

Χωρίς διαφυγή

η ιστορία κυλούσε

ώσπου να μπει

η σπίθα στο κελί

στη φυλακή

πλέον ασφυκτιούσε

έτσι η ζωή

από σχισμάδα θα βγει.

Την ίδια εποχή

οι γραμματείς αφηνιάζαν

ειρωνεία χολή

να στάζει η φωνή

χωρίς αφορμή

οι φαρισαίοι ουρλιάζαν

για να μείνει κρυφή

η “έξοδος” αυτή.

Ηλεκτρισμένο βλέμμα

 

Ηλεκτρισμένο βλέμμα στον καθρέφτη
ξορκίζει αναμνήσεις παιδικές
χρειάζεται ένα φως που θα προέλθει
από φθορίου λάμπες δανεικές
για να μπορέσει σε κόσμους να κατέλθει
της ύπαρξής του άβατες στοές.

Και όταν φτάσει τον αιώνιο φόβο
θα αντικρίσει μια κρίσιμη στιγμή
ένα σενάριο σε κόμικ διαβασμένο
μια τραγωδία πέρα από τη λογική
αυτή που οι εφιάλτες του ξυπνήσαν
ηλεκτρισμένο βλέμμα στο γυαλί.

Αυτή λοιπόν η άτιμη η φάρσα
της ιστορίας δύναμη γυμνή
των δουλευτών εκδίκηση κι ανάσα
θα κρίνει την αιώνια ροπή
ασύμμετρα περάσματα του κόσμου
μέσα στου χρόνου την άστατη ρωγμή.

Εξήγηση να δώσουν δεν μπορούνε
με όλη την ψυχρή τους λογική
και όσες έρευνες να διεξαχθούνε
με βάση τη σκέψη την επαγωγική
ηλεκτρισμένο βλέμμα δεν θα δούνε
όσοι πεθαίνουν αιώνες στη χλιδή.

Θαύμα του κόσμου

 

Κομμένο δενδρολίβανο μαντζουράνα

και φασκόμηλο

θαύμα του κόσμου

εφτά μικρά ανθάκια κατά μήκος

ενός μίσχου αιθέριου

θαύμα του κόσμου

κρυφά βλέμματα που όλο ψιθυρίζουν

μεταξύ τους

θαύμα του κόσμου

μόνιμο αχνό χαμόγελο

που θυμίζει δελφίνι

θαύμα του κόσμου

καρυδιές με τραχείς κορμούς

περιστοιχίζουν τους δρόμους

θαύμα του κόσμου

χαλκοπράσινα φύλλα κιτρινίζουν

πεζοδρόμια στρωμένα χρυσάφι

θαύμα του κόσμου

κι εσύ να διαβάζεις

ένα λεπτό βιβλιαράκι με ποίηση

θαύμα του κόσμου....

ΣΕΜΠΟ ΠΕΙΡΑΙΑ Οκτώβρης - Νοέμβρης 2021

 

Θέα στον κόσμο το πικρό λιμάνι 

συνομιλία απόρρητη με άγνωστο κοινό 

δεν ήταν ένα τέχνασμα αυτό το ανθρωπομάνι 

μα μια αποκάλυψη σε κύκλο αιματηρό 

που το μίσος δεν μπορεί να ξεθυμάνει. 

Κοινές σελίδες σ' ατέλειωτο βιβλίο 

έξω απ΄ τις πύλες μπαίνουν οι κωδικοί 

με αίμα ποτισμένο ετούτο το σφαγείο 

ποιος ευνοείται από την προσμονή 

που δίνει χρόνο στο τρελοκομείο. 

Δεμένα χέρια και συ να 'χεις αργήσει 

μου έρχονται μνήμες απ' όλες τις μεριές 

αναρωτιέμαι πώς έχεις διατηρήσει 

της ψυχοσύνθεσης κρυμμένες αντοχές 

με ωχρή επιδερμίδα και άτονη σφύξη. 

Χτυπάει σειρήνα στους δρόμους της οδύνης 

και στα φορεία αθώοι ξεψυχούν 

σφιγμένα δόντια στο κέντρο μιας δίνης 

και οι ξιπασμένοι στο μνήμα βλασφημούν 

ανάβουν το καντήλι της δικαιοσύνης.

Φοβάμαι τους σωτήρες

 

Θύματα ενός κόσμου

χωρίς ιερό και όσιο

παράπλευρες απώλειες

ζόμπι της εποχής

μετράμε τα λεπτά  μας

δεν δρα το υπογλώσσιο

χρεοκοπίες δόλιες

χωρίς ίχνος ενοχής.

Φοβάμαι τους σωτήρες

αυτούς και τις αλήθειες τους

τους μάγους, τους προφήτες

και όλες τις προσμονές

βαρέθηκα τα λόγια

και τις σοφές διαθήκες τους

σκάβω σαν τους τερμίτες

υπόγειες διαδρομές.

Άνομες συμμαχίες

το μέλλον φαλκιδεύουνε

στο γύψο οι συνάξεις

πένθος με πλοηγό

αγοραίες ευαισθησίες

τον ήλιο μας ξοδεύουνε

ανίερες συμπράξεις

σε κλεμμένο μερτικό.

Φοβάμαι τους σωτήρες

αυτούς και τις αλήθειες τους

τους μάγους, τους προφήτες

και όλες τις προσμονές

μετράω τους κρατήρες

στους δρόμους τους αντίθετους,

σε ηφαίστεια και κομήτες

σεισμών υπογραφές.

Φαύλος κύκλος

 

Απλές καλύβες με άχυρο γεμάτες από λάσπη

εκεί κάνουν Θεοφάνια ξυπόλητες ορδές

κι ένας παλιός λογαριασμός σ' ένα κρυφό κιτάπι

απόψε ήρθαν στη σκέψη σου απρόσκλητες σκιές.

Μια βροχούλα πρωινή ξεπλένει όλης της νύχτας

την άρρυθμη απόγνωση σχόλια υβριστικά

ακούγονται επιθετικά στο βάθος της σοφίτας

και η στιγμή σου χάνεται κάτω απ' τα βουητά.

Θες να φωνάξεις μια στιγμή αυτό που σε στοιχειώνει

που κρύβεις περισσότερο στη μαύρη σου πλευρά

μια ανοχή σε κυβερνά και αυτό πολύ πληγώνει

η μοίρα σου να πνίγεσαι σε στάσιμα νερά.

Το ποίημα που σου μάθανε από μικρό παιδάκι

ηχεί στ΄ αυτιά και σήμερα σαν γκρίνια βαρετή

μια αλαζονεία περισσή σου βγαίνει απ΄ το στομάχι

στου φαύλου κύκλου στέκεσαι τη μέση ορφανή.

Ένας αέρας φύσηξε ένας σκληρός αέρας

αντίθετος μα ανάλογος του απολογισμού

το πρόσωπό σου ράγισε ο ήχος της φλογέρας

χαμένα συναισθήματα στο χείλος του γκρεμού.

Θες να φωνάξεις μια στιγμή αυτό που σε στοιχειώνει

που κρύβεις περισσότερο στη μαύρη σου πλευρά

μια ανοχή σε κυβερνά και αυτό πολύ πληγώνει

η μοίρα σου να πνίγεσαι σε στάσιμα νερά.

Παράξενο δεν είναι

Βυθίζονται τα όνειρα στο πρέπει

ληγμένα ελιξίρια συρρέουν

της αγοράς το χέρι διαπρέπει

τα σύμβολα πια δεν ενδιαφέρουν.

 

Τα άσματα απελάθηκαν για πάντα

το έλλειμμα των ήχων σ’ αρρωσταίνει

εκδίκηση δεν παίρνει η μπαλάντα

το έπος σταματά και περιμένει.

 

Παράξενο δεν είναι που κρατάω

του χρόνου την αδήλωτη αχτίδα

τα εσώψυχα του κόσμου ξεπερνάω

αρνούμαι ότι αυτό το μέλλον είδα.

 

Γεράσανε τα αίσχη στις γαλέρες

τ’ ανθρώπινο κουφάρι ξεπουλιέται

σιωπήσαν’ οι περήφανες φλογέρες

το χρέος του θανάτου δεν ξοφλιέται.

 

Ο ήλιος ατιμάστηκε απ΄το αίμα

οι άνεμοι το σώμα δεν αγγίζουν

κανέναν δεν παρηγορεί το ψέμα

αδιάφορα τα άρματα σφυρίζουν.

 

Παράξενο δεν είναι που κρατάω

του χρόνου την αδήλωτη αχτίδα

τα εσώψυχα του κόσμου ξεπερνάω

αρνούμαι ότι το μέλλον είδα.

 

Τα χείλη της με φίλησαν

 

luizclas_pexels

Τα χείλη της με φίλησαν

ανέτειλε ο ήλιος

ένας αέρας φύσηξε

τραντάχτηκε η υφήλιος.

Τα χείλη της με φίλησαν

ανθίσανε οι κήποι

τα δέντρα ταλαντεύτηκαν

από το καρδιοχτύπι

Τα χείλη της με φίλησαν

τον έλεγχο έχω χάσει

όλους τους νόμους της λογικής

έχω παραβιάσει.

Τα χείλη της με φίλησαν

τ΄ όνειρα ζωντανέψαν

βγάλανε φύλλα οι μυγδαλιές

οι ελπίδες επιστρέψαν.

Εγώ πατρίδα μου

Flo Maderebner_pexels

 

Οι ήχοι ενός γέλιου μανιακού από κακόβουλα χείλη

"Είθε στην κόλαση να καεί η ψυχή του ονειροπόλου

Εκεί πηγαίνουν όλοι τους αυτοί οι αιθεροβάτες

Που τη φενάκη κυνηγούν ενός κοσμοειδώλου".

Μα η ζωή με οράματα είναι ζωή ωραία

σε οδηγεί σε θάλασσες και σε καινούργιους κόσμους

χωρίς αλυσίδες και λουριά χωρίς κλειδαριές και κόμπους

όλα να γίνονται διαυγή μες τους γεμάτους δρόμους.

Και ποιοί είναι άλλωστε όλοι αυτοί οι τιμητές των πάντων

που σα βδέλλες αιμομυζούν το κορμί αλλά και το πνεύμα

κρατούμενο με θέλουνε στο βρωμερό τους βάλτο

και σ' ένα ψηφιακό κελί να υπηρετώ το ψέμα.

Μα εγώ πατρίδα μου καλή αγαπημένη πατρίδα

τυλίγομαι με τον γαλανό απέραντο ουρανό σου

αετός που πετάει γίνομαι περήφανα στο μέλλον

ξεσκίζοντας με τα νύχια μου το άθλιο χιτώνιό σου.

Αυτό που σου φορέσανε οι βάναυσοι προικοθήρες

που ξεπουλούν τα πλούτη σου για να αποθησαυρίσουν

βασανισμένους κυνηγούν και τους ληστές παινεύουν

μα τα φτερά μου δεν μπόρεσαν ακόμα να εκποιήσουν.

Είν' τα φτερά μου μια αγκαλιά για εκείνους τους αγνώστους

που ολημερίς ιδρώνουνε σ΄ ελεεινές γαλέρες

σ' αυτούς ανήκεις πατρίδα μου και όχι στους χρυσοθήρες

αίμα με δηλητήριο σου στάζουν οι εθνοπατέρες.

Χέρι φθινοπωρινό

Delcho Dichev_pexels

 

Άνεμοι ψυχροί θα έρθουν

τα πουλιά μεταναστεύουν

οι ημέρες μας μικραίνουν

τα σκοτάδια επιστρέφουν.

Χέρι φθινοπωρινό

αγέρι μελαγχολικό

και τα φύλλα κοκκινίζουν

προς το χώμα ανεμίζουν.

Επιθυμώ να περπατήσω

στη γη που μεταβάλλεται

τους σωρούς των φύλλων να μυρίσω

σε νοτισμένα εδάφη να βαδίσω.

Με το βλέμμα του χειμώνα

σύντομα θα συναντηθώ...

μα σε νάρκη δεν θα πέσω

όρθιος θα κρατηθώ.

Χέρι φθινοπωρινό

παγετού δηλωτικό

κι ο χειμώνας περιμένει

με μια λάμψη αναμμένη.

Μέσα στου μυαλού τη δίνη

αναμνήσεις τριγυρίζουν

προκαλούνε θλίψης ρίγη

την ατμόσφαιρα φορτίζουν.

Άπειρες μέρες

Julia Fuchs_pexels

 

Άπειρες μέρες τα χρόνια πλημμυρίζουν

συμβολαίου γκρίζου αντιπερισπασμός

στην όψη της σκιάς τα μάτια σπινθηρίζουν

απατηλός αντικατοπτρισμός

τα ελάφια στην παγίδα τους αφρίζουν.

Τρέχει ο ήχος στου τρόμου το μοτίβο

και ο φόβος ξεπαγώνει στον ατμό

ο Καίσαρ σηκώνει τον ριγμένο κύβο

ψάχνει το φεγγάρι να βρει τον ουρανό

κι εγώ τη φυγή μου ανταμείβω.

Άπειρες μέρες πλάνα σε οθόνη

και ένας εθισμός ηδονικός

μόνο στη φωλιά στέκει το αηδόνι

στο βάθος του χρόνου φλέγεται ο Ατλαντικός

το χάπι ο λαθρέμπορος χρυσώνει.

Στάζει στο υπόγειο θαμπή η υγρασία

και το δάπεδο γεμίζει με θεριά

τελειώνει το λυκόφως στου φεγγαριού τη μνεία

ξαπλώνουν τα χέρια λιώνουν τα κεριά

ποιος αντέχει μια νέα κτηνωδία.

Άπειρες μέρες κρατάνε τον χειμώνα

σύννεφα στρώνουν κρεβάτια στην Εδέμ

τα κόκκινα μάτια σκουπίζουν τον τυφώνα

αλχημιστές κραδαίνουν ιερά τοτέμ

τα φλας ανάψαν πάνω απ' τον κολοφώνα.

Ο κύκλος του νερού

Pok Rie_pexels

 

Στη στροφή της παλίρροιας στέκεσαι

το ουράνιο τόξο κρατάς

απ’τα ψηλά κύματα τρέφεσαι

σε υγρά φαράγγια κολυμπάς.

Κι αν εμείς τη στεριά προτιμήσαμε

εσύ γελάς και το μέλλον κοιτάς

τους σκαλισμένους καταρράκτες λησμονήσαμε

τις σπηλιές καραούλι φυλάς.

Ότι κι αν γίνει διαβρώνεις αλυσίδες

και δεν αφήνεις αφέντη να ηρεμεί

πάντα εξατμίζεσαι μαζί με τις ελπίδες

και εμφανίζεσαι η Φροσύνη να πνιγεί.

Τετρακόσια χρόνια περάσαμε

σε τοπίο άνυδρο ξερό

και νομίσαμε πως ξεμπερδέψαμε

χειροκροτήσαμε το χαμένο νερό.

Το χάος όλο υπόσχεσαι

κι ενοχλείς τον γερασμένο πληθυσμό

απ΄ τα σημάδια στις πλάτες του τρέφεσαι

και κυλάς στης ιστορίας τον αρμό.

Ότι κι αν γίνει διαβρώνεις αλυσίδες

και δεν αφήνεις αφέντη να ηρεμεί

πάντα εξατμίζεσαι μαζί με τις ελπίδες

και εμφανίζεσαι η Φροσύνη να πνιγεί.