 |
| Pok Rie_pexels |
Στη στροφή της παλίρροιας στέκεσαι
το ουράνιο τόξο κρατάς
απ’τα ψηλά κύματα τρέφεσαι
σε υγρά φαράγγια κολυμπάς.
Κι αν εμείς τη στεριά προτιμήσαμε
εσύ γελάς και το μέλλον κοιτάς
τους σκαλισμένους καταρράκτες λησμονήσαμε
τις σπηλιές καραούλι φυλάς.
Ότι κι αν γίνει διαβρώνεις αλυσίδες
και δεν αφήνεις αφέντη να ηρεμεί
πάντα εξατμίζεσαι μαζί με τις ελπίδες
και εμφανίζεσαι η Φροσύνη να πνιγεί.
Τετρακόσια χρόνια περάσαμε
σε τοπίο άνυδρο ξερό
και νομίσαμε πως ξεμπερδέψαμε
χειροκροτήσαμε το χαμένο νερό.
Το χάος όλο υπόσχεσαι
κι ενοχλείς τον γερασμένο πληθυσμό
απ΄ τα σημάδια στις πλάτες του τρέφεσαι
και κυλάς στης ιστορίας τον αρμό.
Ότι κι αν γίνει διαβρώνεις αλυσίδες
και δεν αφήνεις αφέντη να ηρεμεί
πάντα εξατμίζεσαι μαζί με τις ελπίδες
και εμφανίζεσαι η Φροσύνη να πνιγεί.
