 |
| Photo:Lukas Rodriguez (Pexels) |
Σώμα κινούμενη αψίδα
της μοναξιάς κοιτίδα
που κλαίει κι όταν γελά.
Τρέμουν τα γόνατα απ’ τον κόπο
τα σφάλματα στον θώκο
σταυρώνουν την καρδιά.
Σκάνε τα ωράρια πονάνε
οι λογιστές μετράνε
διαθέσιμα κελιά.
Πρόοδος, ιπτάμενα τα τρένα
απ΄ την ψυχή βγαλμένα
κόσμου που αγκομαχά.
Φτάνει το πλήρωμα του χρόνου
το τέλος του οξυγόνου
τα λόγια περιττά.
Πνέουν οι άνεμοι συρρέουν
και οι ευχές εκπνέουν
τα όνειρα θολά.
Κι εσένα τα μάτια σου σπινθήρες
δεν πίστεψες στις μοίρες
ούτε και σε στοιχειά.
Δωσ’ μου απ΄ την αναπνοή σου
η εγκάρδια κραυγή σου
στα πέρατα ορμά.
