 |
| Photo: Engyn Akyurt (Pixabay) |
Τη
ματιά σου βυθίζεις στις φλόγες
που οι κράχτες με καμάρι ανάβουν.
Δεν ποντάρεις στα παλιά κονκλάβια
με τ’ αγιασμένα γένια.
Αυτά τον σατράπη ανασύρουν
και τον θρίαμβό του εφευρίσκουν.
Τα χυμένα σπλάχνα δεν σε πτοούν.
Από το πένθος σου αστράφτεις.
Mε βαλσαμωμένες εικόνες γελοιογραφείς.
Κρυφά, μακριά από τα φώτα.
Τη δίψα σου κρύβεις για ρόδι και για λάδι.
Δεν σκορπιέσαι στα προεόρτια.
Στο μυαλό σου καθηλωμένο έχεις ένα άρμα.
Αυτό που κύλησε και σφαγίασε.
Οι χασάπηδες θριάμβευσαν.
Αλλά δε σε βρήκανε.
Κι ας πάτησαν το είδωλό σου.
Κανείς δεν μπορεί να σπείρει τη φήμη
στο νου σου.
Ακόμα πάλλεσαι όπως το δέντρο.
Το ‘χεις συνήθειο να ζώνεσαι
το φως του παραδείσου.
Το πικρό του φάσμα.
Δεν βαρύνεσαι με το πταίσμα της ευχής,
όπως οι δυστυχείς
που σαν πιόνια συνδέονται με τον εχθρό.
Στα στήθια σου ραμμένη
τέρψη γλυκιά
στεγνή σαν Παναγιά
στο κάδρο καθισμένη.
Το φιλί σου πονάει.
Το ίδιο και τα πρωτοβρόχια των ματιών σου.
